De politie verjongt. Nee, de politie vergrijst. Ja, wat is het nou?
Inmiddels behoor ik met mijn leeftijd van net geen 40 tot de middenmoot, die echter schaars gezaaid schijnt te zijn. Er zijn veel oude(re) politiemensen, van laten we zeggen eind 40, begin 50 en een hele hoop jonge van netaan 20.
Toen ik in 1998 naar de opleidinggschool in Leusden ging, heette de opleiding de POMB ( Primaire Opleiding Modulaire Basispolitiezorg, of zoiets) die bestond uit 12 maanden theorie in drie blokken en drie praktijkstages. Daarvoor had je de HPO ( niemand weet nog wat dat betekent) en weer dáárvoor had je…nou ja, dat verschilde nogal bij de rijkspolitie en de gemeentepolitie, maar het kwam er op neer dat je in een bijna militair regime (exercitie hoorde nog gewoon tot de vakken) in 12 maanden de wetboeken in je kop stampte en vervolgens onder een mentor het vak leerde. In de HPO schijnt er al wat meer begeleiding en psychologie erbij gekomen te zijn en bij de POMB maakten wij veel gebruik van wat toen moderne technologie heette te zijn en van rollenspellen met acteurs, die op video werden opgenomen, van praktijkstraten en echte auto’s. Door veel te oefenen leerden we het vak.
Inmiddels is er een nieuwe opleiding, genaamd PO 2002. Adspiranten die solliciteren, volgen nu een vier jaar durende opleiding die bestaat uit kwartielen van drie maanden ( dat zijn toch gewoon kwartalen? Ja, joh, maar dit is de politie. Die vindt steeds opnieuw het wiel uit!) die wisselend op school in Apeldoorn plaatsvinden en in het korps waar ze gesolliciteerd hebben. Zittende collega’s, zoals ikzelf, hebben een opleiding tot praktijkcoach gekregen om ons voor te bereiden op wat komen ging. Deze driedaagse cursus met een certificaat, die de kosten van het papier niet waard zijn waar het op is gedrukt, was een totale verspilling van tijd. Ik kan me bij god niet herinneren wat ik daarvan zou hebben moeten leren. Waar ik echter wel verbaasd van stond, was de lofzang over deze opleiding die de hogere leiding gaf, en toen moest alles nog van start gaan.
"Let op, dames en heren, werkstudenten die van deze opleiding komen, zijn direct hoofdagent". Ik heb daar vijf jaar keihard voor moeten weken en goede beoordelingen moeten krijgen, en zij krijgen dat zomaar! Inmiddels moeten ze eerst een jaar echte praktijkervaring hebben en dan zitten ze ook op vijf jaar, maar op de één of andere manier voelt het toch niet hetzelfde.
Inmiddels weet ik, dat deze opleiding veel beter theoretisch geschoolde collega’s voortbrengt. Ik zeg met nadruk theoretisch, want met goed gevolg slagen van de opleiding betekent niet dat je het in de praktijk ook zo goed zult doen. Ik heb helaas moeten constateren dat een groot deel werkstudenten geen flauw benul heeft waar ze aan begonnen zijn en ernstig over het paard getilde IWAB’s zijn ( Ik Weet Alles Beter) waar de organisatie bepaald niet bij gebaat is. Ik heb inmiddels een aantal werkstudenten mogen coachen en ik weet waarover ik spreek. Er zijn natuurlijk ook goede, die met een beetje sturing hun weg goed weten te vinden.
De keerzijde van de mediale is dat de werkstudenten volgens de nieuwe onderwijsmethoden vooraf krijgen te weten wat ze moeten kunnen en vervolgens de wijde wereld van het internet en bibliotheek ingestuurd worden om deze kennis te vergaren. Klassikale les? Nee zeg, we gaan het ze niet voorkauwen! Les, wat een vies woord! Ik krijg verhalen te horen van werkstudenten met volledig salaris en hoge reiskostenvergoeding die soms maar een uur of twee per week op school komen, en dan nog geen leraar weten te vinden die bereid is hen wat te leren. Want de meeste leraren zijn praktijkmensen, die uitstekend zijn in hun vak, maar vaak niet zo goed in lesgeven. En dat moet je ook kunnen, dus de leraren zijn vaak ook zelf leerlingen. Geen wonder dat ze er niet zijn. Geen wonder dat er een stuitend gebrek aan discipline heerst. Geen wonder dat de werkstudenten zoiets hebben van "als niemand het ons vertelt, dan bepalen we zelf wel wat goed is voor ons" – met alle gevolgen van dien.
Ik heb daar soms wel ernstige – nou ja fantasieën mag ik ze niet noemen, maar toch – wensdromen over van een functie als sergeant-majoor, met zo’n stokje onder de arm geklemd en her en daar mensen terugsturen naar de kamer om hun schoenen te poetsen, zich te scheren en hun huiswerk af te hebben. En een grote bek betekent 20 keer opdrukken. Dat zal ze leren. Totalitair? Machtswellustig? Misschien, maar ik denk wel dat de organisatie er uiteindelijk wel mee gebaat is. Want als een politieman er onkreukbaar uitziet ( zie ook het stukje over gevangenisbewaarders ergens hieronder) zal hij ook als zodanig geaccepteerd worden. En dan heb je de halve oorlog al gewonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten