Ik heb er zo'n hekel aan: verplicht binnen zitten. Net als vroeger, als je vriendjes buiten aan het spelen waren en jij straf had en op je kamer moest blijven. De zon schijnt, mensen begaan overtredingen of roepen om hulp, maar ik MOET binnen blijven. Niet omdat ik ziek ben of zo, maar omdat ik "daco" ben. Dagcoördinator. Ik Coördineer vandaag de inzetten van ons wijkteam. En gisteren ook al. Ik ben geen binnenmens, nooit geweest ook. Als ik dus een dag binnen moet zitten ben ik na de lunch helemaal kapot, word ik chagrijnig en al helemaal omdat ik ook nog eens niks te doen heb. Ik heb geen zaken waar ik aan kan werken, ik zit wanhopig te staren naar mijn inbox om te zien of iemand mij een mailtje stuurt, speur het korpsnet af naar nieuwe berichten, maar ik vind niks. Ik moet echter binnen blijven, omdat we de afspraak hebben dat er altijd een wapendragende collega binnen is die de dames van de service – dé hardwerkenste afdeling binnen ons bedrijf – kan helpen. Als vraagbaak kan dienen als het ingewikkeld wordt en advies kan geven. En dan noemen ze je DACO. Maar ik mag nog steeds niet naar buiten. Ik begin heilig ontzag te krijgen voor mensen die een kantoorbaan hebben. De hele dag binnen zitten, 40 jaar lang! Ik moet er niet aan denken.
Het is vakantietijd en dus stil op straat. Weinig verkeer, dus ook nauwelijks files. Scholen gesloten, dus geen jeugd op straat. De helft van Nederland zit vanavond voor de TV voor het WK voetbal en daar sluit ik me dan maar bij aan. Maar als ze winnen mag ik aanstaande zondag extra werken. In de hoop dat Nederland wint, maar ook in de hoop dat de supporters een feestje houden dat niet uit de hand loopt. Tot op nu is het allemaal gladjes verlopen. Een pessimist zou dan zeggen dat er vast nog wel iets fout zal gaan, maar ik ben huis uit niet pessimistisch.
Verder heb ik geen klagen, hoor. Ik zit meer buiten als binnen. Vaak op de fiets. Vaak op het water. Vooraan met mijn snufferd bij van alles en nog wat. Afgelopen zondag de hele dag gevaren met schitterend weer. Ik moet gewoon even doorbijten. Morgen staat er weer iets leuks op het programma, maar dat is nog even "embargo" zoals dat bij ons heet. Misschien blog ik daar later deze week nog over….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten