Onderduiken: een woord dat velen kennen uit de geschiedenisboekjes. Het betekent: uit het zicht van de vijand blijven ( vrij vertaald tenminste). Zorgen dat je niet opvalt. Niet boven het maaiveld uitsteken. In de tweede oorlog betekende dat, dat je probeerde niet door de Duitsers gepakt te worden door je te verschuilen in een kleine keldertje, boven het gewelf van een kerk of boerderij ( mijn opa heeft er een aantal getimmerd) of als boerenknecht elders in het land te werken met valse papieren. Heden ten dage is het ook een beetje onze volksaard. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Niet opvallen.
Afgelopen zondag had ik een dienst die alleen maar draaide om onderduikers, maar dan andere varianten. We werden eerst gestuurd naar een minderjarig meisje die bewegingsloos op een tafel bij een kinderboerderij zou liggen. Wij erheen. Het meisje bleek van vriendinnen een joint gehad te hebben en daardoor zag ze kabouters onder de tafel. Of zoiets. Maar toen ik haar zag, herkende ik de foto die ik even ervoor in het bureau had zien liggen. Het bleek dat ze sinds vrijdag al vermist was en haar vader vond het nu – op zondag, dus twee dagen later – nodig om aangifte te gaan doen. Dat gaf nog eens blijk van een warme vader-dochter verhouding.
Een uurtje later reden we wat noordelijker toen de oproep kwam: duiker in moeilijkheden op de plassen. We waren snel ter plaatse. Twee duikers waren in moeilijkheden geraakt en te snel omhoog gekomen. Hierdoor bestaat het geval dat ze caissonziekte ontwikkelen, een aandoening waarvan je heel lang ernstige pijn in je gewrichten van kunt ontwikkelen. Toen we er waren, was één van de duikers al aan de kant en de ambu zat vlak achter ons. De andere was nog onvindbaar. De brandweer kwam in grote getale. De traumaheli werd binnengepraat en de andere heli van de KLPD begon met een zoekactie. Even later kwam het verlossende bericht dat de duiker boven water was (letterlijk en figuurlijk) en afgedreven was naar een naburig eiland. Beiden werden naar het AMC vervoerd waar een decompressietank staat.
Omdat het nogal eens voorkomt in onze regio dat duikers in moeilijkheden komen, hebben we daar een tweetal jaren geleden een lezing over gehad van een collega van de KLPD-water die niets anders deed dan duikongevallen onderzoeken. Dat kwam nu goed van pas. De duikers zijn inmiddels weer uit het ziekenhuis en daar hebben ze geluk mee gehad. We hebben ze ook anders meegemaakt.
De laatste onderduiker van die avond was een 16-jarige jongen die het aan de stok kreeg met zijn zus en op weg naar huis uit de auto sprong en de polder in vluchtte. Een zeer donkere polder. Nou woont er in die polder toevallig een collega-hondengeleider, die net terugkwam van een ME-inzet. Die heeft zijn hond laten zoeken, maar meer dan een paar konijnen en een ree vond hij niet. En uitgebreid zoeken leverde niks op, evenals een Burgernet oproep. Dan maar weer een heli laten komen met warmtebeeld. Die vond ook niks. Totdat een getuige op mijn ruitje tikte die vertelde, de jongen eerder op de avond een lift te hebben gegeven naar een nabijgelegen dorpje. Daar vonden we hem, bij een vriendje ondergedoken. De situatie thuis was niet al te stabiel en dat was hem even te veel geworden. Maar goed dat de kosten van de zoekactie niet doorberekend worden, want inzet van een heli zal vast niet weinig kosten.
Al met al een enerverende dienst, maar allemaal met goede afloop. Soms is dat meer dan waarop je mag hopen, maar het maakt het werk de moeite dubbel en dwars waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten