Via een (hopelijk trouwe) lezeres kreeg ik dit onderstaande stukje te lezen. Een kennis van haar, die eveneens collega is heeft het haar gegeven. Ze heeft er meer respect voor de politie door gekregen zegt ze. Ik heb gevraagd voor toestemming om het te publiceren, om zodoende meer mensen tot die gedachte te brengen. En dat vond ze geen probleem.
Ik Kreeg onderstaand verhaal van een vriend van me, een politieagent, en ik werd er stil van, heel erg stil. Het inspireerde mij tot het vriendelijk groeten van elke agent die ik tegen kom, Lees het en denk er is over na
Als andere slapen, mag ik waken.
Ik mag werken op zaterdag en zondag. Alle feestdagen mag ik mijn uniform aan. Ik mag handhaven bij grote evenementen en sportspektakels. Ik mag mijn lijf insnoeren in een veiligheidskorset. Ik mag al mijn gereedschap, zolang het nog allemaal aan mijn koppel past, om mijn heupen hangen en het rondsjouwen tot mijn botten schrijnen. Ik mag, soms drie avonden achter elkaar, mijn prakje opwarmen in de magnetron. Soms wel twee keer op één avond, omdat het tussendoor nog even koud werd door een spoedklusje. Ik mag de sleutels van een dienstauto pakken en lekker een beetje rondtoeren. Ik mag ook gas geven. Ik mag hard rijden, “met toestemming” door rood, om er wel binnen tien minuten te zijn. Ik moet daarbij voorzichtig zijn, maar mag risico’s nemen. Ik mag door de kots van dronken horecapubliek lopen. Ik mag in de stront staan bij een ongeval in een gierput. Ik mag ook stervende mensen reanimeren omdat ik er toch vaak als eerste ben. Ik mag uitzinnig, emotioneel publiek op afstand houden. Ik mag een verkeerslachtoffer steun geven. Ik mag handschoenen aantrekken om geen bloed aan mijn handen te krijgen. Ik mag misselijk worden van de stank van een vereenzaamd en vergeten lijk. Ik mag uitleggen aan een slachtoffer van geweld, dat de rechter-commissaris in alle wijsheid heeft besloten, de dader te schorsen en naar huis te sturen.
Ja, ik mag ook stiekem huilen bij de plotselinge dood van een kind op straat. Ik mag bekeuringen uitdelen. Ik mag steeds weer aanhoren, of ik nou echt niks beters te doen heb. Van mijn chef mag ik horen of ik mijn productie haal. Ik mag met een afgerukt been slepen op een duistere mistige spoorbaan, waar honderd meter verder een grote gele intercity stilstaat. Ik mag er de machinist als eerste opvangen. Daarna mag ik daar in macabere resten zoeken naar een naam en adres. Als het in de buurt is, mag ik gaan vertellen dat iemand nooit meer thuis zal komen en heb ik ook geen antwoord op “waarom?” Ik mag niet beledigd of vernederd worden, maar hoor dodelijke ziektes over me uitroepen. Ik mag vechten bij een aanhouding. Als het helemaal niet anders kan, mag ik zelfs schieten. Ik mag dan in een fractie van een seconde beslissen over dood en leven, van mij of een ander. Ik mag zelfs een column schrijven maar heb op deze plaats gewoon te weinig ruimte om al mijn zegeningen te tellen.
Ik buig mijn hoofd, schaam mij diep.
Ik ben eigenlijk maar een verwend kereltje.
Daar wordt je inderdaad stil van….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten