Na een weekje op de lange latten te hebben gestaan( en me uitstekend vermaakt te hebben) ben ik weer terug in ons Nederland, waar de sneeuw – als ik de berichten mocht geloven – net zo hoog lag als in Oostenrijk. We zijn ook maar bar weinig gewend als het op extreem weer aankomt. En nu is het dus bijna oud en nieuw en is de tijd van vuurwerkjacht weer aangebroken. Het zal van plaats tot plaats verschillen, maar wij merken al jaren lang een daling in vernielingen door vuurwerk en ook de zware vuurwerkknallen zijn veel minder geworden. Zijn het de straffen? Zijn het de gerichte controles? Of is er een besef dat vernielingen gewoon ‘not cool’ zijn? Ik weet het niet. Ik weet wel dat veel capaciteit de laatste dagen is opgegaan aan het in burger jagen op vuurwerk. Ergens is het een beetje kinderachtig. Ik bedoel, het is ook maar een spelletje van pakken en gepakt worden. Ik was vroeger geen haar beter. Als ik vuurwerk had gekocht was ik een dag bezig met alles op mijn bureautje uit te leggen en te beslissen in welke volgorde ik het zou afsteken. En ja, ik heb ook wel eens wat vernield met illegaal vuurwerk en ben er ook nog wel eens voor gepakt. Niet door de politie, maar door de vader van een vriendje aan wie ik wat strijkers had doorverkocht. Hij was dan weer zo stom om daar een bom van te maken en die voor de deur van de school tot ontploffing te brengen. Er was weinig overtuigingskracht van zijn vader voor nodig – en de man had héél véél overtuigingskracht in zijn handen, maat kolenschoppen – om mijn naam door te geven en daar ging ik dan.
Ik hoorde van één frappant geval. Collega’s gingen op een melding OKV ( overlast knalvuurwerk) af en troffen een vader aan die zijn kinderen liet zien hoe vuurwerk afgestoken moest worden. Toen de collega’s hem daarop aanspraken, trok hij net zo’n pasje als wij ( ‘lid van de club’) en deed de deur weer dicht. Zonder verontschuldiging. Zonder de collega’s te verzekeren dat het op zou houden. Het pasje van de politie was voor hem kennelijk een vrijbrief om te doen waar hij zin in had en zich in ieder geval niet door de lokale BOPO’s ( BOerenPOlitie, zoals de dienders uit de stad vroeger nogal eens laatdunkend over de collega’s uit de plattelandsdorpjes spraken) te laten vertellen wat wel en niet mocht. Hij heeft een telefoontje gehad van de wijkchef en met een beetje geluk gaat er ook een belletje naar zíjn chef, zodat hij daar de waarheid te horen krijgt!
Over ruwweg zeven uur is het weer zo ver. Dan is het begin van een nieuw decennium. We wensen elkaar het allerbeste toe, en als de drank rijkelijk vloeit en de verveling toe begint te slaan, dan gaan we herrie schoppen. Ik moet – uiteraard – werken. En het zijn best leuke diensten met Oud en Nieuw. Want er gebeuren dingen. De sfeer is goed, totdat-ie niet meer goed is en dan moeten we aan de bak.
We gaan het meemaken. De persberichten spreken altijd van een relatief rustige jaarwisseling. Dat wordt altijd geschreven door mensen die er niet bij waren en niet de ervaringen op straat hebben meegemaakt. Het is zeker niet altijd rustig. Maar het is koud vannacht en dat scheelt. Dan blijven de relschoppers niet lang op straat hangen maar keren ze snel terug naar de warme oliebollen. Ik hou u op de hoogte. Mag ik iedereen een voorspoedig 2010 wensen vanaf deze plek, en dat al uw wensen moge uitkomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten