Onlangs werden we er weer mee geconfronteerd: de uitwassen van de schaamtecultuur – of de eercultuur ( ik weet nooit precies welke het nou is) – van de Marokkaanse Nederlander. Of de Nederlander met een Marokkaanse achtergrond. Kies zelf maar.
Wat was er gebeurd? Een jongeman, die bij ons op het lijstje staat van jongeren met een criminele inslag, werd gezien terwijl hij in het donker met een scooter liep te slepen, zonder kentekenplaat. Dat is sowieso al vreemd, want hij is normaal gesproken te lui om te lopen. We troffen hem even later aan zonder scooter, want die was in de tuin bij iemand anders ‘koud gezet’ . De scooter bleek niet van hem te zijn, maar van een crimineel uit een plaats buiten onze regio. Hoe hij er aan kwam is een raadsel. We hielden hem aan en in het verhoor in het cellencomplex de volgende dag wees hij een andere Marokkaanse jongen aan als de eigenaar van de brommer. Maar niet nadat er eerst een rel was ontstaan omdat ik bij zijn ouders aan de deur was gegaan om zijn legitimatiebewijs op te halen. Het cellencomplex heeft namelijk te veel tijdelijke bewoners gehad die achteraf helemaal niet bleken te zijn wie ze zeiden te zijn, en nu eisen ze dat iedere overnachter een paspoort of rijbewijs meeneemt. De jongeman in kwestie was zeer boos dat we bij zijn ouders aan de deur waren geweest, want hij had al één van zijn vriendjes gestuurd om met een smoes zijn- Marokkaanse!- paspoort op te halen, zodat zijn ouders er niet achter zouden komen dat hij een nachtje niet thuis zou slapen.
Een paar dagen later werd de andere Marokkaanse jongeman ontboden aan het bureau om te verklaren aan het bureau. En die kwam met zijn vader. De vader die heilig gelooft in de onschuld van zijn zoon. En dat op de volgende manier motiveert:” Mijn zoon doet dat soort dingen niet. En als ik er achter komt dat hij toch doet, dan breek ik hem zijn nek!” En de zoon gelooft dat en zal dus nooit verklaren waar zijn vader bij is. Daarnaast wil hij de eer van zijn vader en de familie niet bezoedelen. Want als hij toch gepakt wordt, weet de gemeenschap binnen de moskee binnen de kortste keren wat het jochie geflikt heeft, en dan is de reputatie van de man naar de maan. Dus ontkent de jongen. Nee hoor, die andere jongen ken ik niet eens. Mijn collega is er verder niet op door gegaan, maar ik had hem de leugen – die ik gemakkelijk kon ontkrachten omdat we hem steeds op straat zien met de brommerdief – wel onder zijn neus gewreven. Want als hij dáár al over liegt, wat voor leugens vertelt hij dan nog meer?
Jongeren van Marokkaanse afkomst komen verhoudingsgewijs veel meer met de politie in aanraking dan ‘Hollandse’ jongens. En ze zijn ook veel meer op de hoogte van de rechten die het strafsysteem ze biedt. Gelooft u dat niet? Ik ken 16 jarige jochies die in beroep blijven gaan en zelf hun eigen advocaat meenemen naar de rechtszaak. Verhoorders moeten veel meer dan anders investeren in het leggen van contact met de verdachten. Vragen naar het leven, familie, hobby’s, belangrijke zaken, eer, etcetera, alvorens op de zaak in te gaan waarvoor ze er zitten. Want zelfs zonder vader die meeluistert, schamen ze zich om toe te geven dat ze de fout in zijn gegaan.
Ik heb een aantal collega’s van Marokkaanse afkomst, die ik zeer hoog inschat. Die zelf een pleurishekel hebben aan de jochies die iedere keer weer het stereotype beeld dat PVV-stemmers hebben van Marokkaanse straatjochies weten te bevestigen. En die collega’s worden zelf met de nek aangekeken door diezelfde jochies, en verraders genoemd. Kennelijk zegt dat dus wat over de groepscultuur bij Marokkaanse jongeren, namelijk dat het oké is om te stelen en te roven, maar dat een Marokkaanse agent die een verdachte pakt en verhoort, als een verrader wordt gezien. Hij zou eerst Marokkaan moeten zijn en dan pas agent, of zoiets.
Beetje bij beetje komen ook de oudere Marokkanen tot besef dat ze moeten toegeven dat er bij sommige van hun zonen iets niet goed gaat. Want je kunt niet vol blijven houden dat het zo’n goede jongen is terwijl hij keer op keer gepakt wordt voor de zoveelste overval of diefstal. Ik ken Marokkaanse vaders van wie drie zonen het criminele pad op gingen. Met wisselend succes. Je zou denken dat de man het toch wel eens goed zat zou worden dat de politie wéér aan de deur stond om zijn zoons op te halen of een huiszoeking te verrichten?
Het is misschien niet leuk om toe te geven dat je zoon ontspoord is – voor geen enkele vader of moeder, ongeacht je afkomst – en het blijft altijd je eigen kind, maar voor zijn eigen goed is het beter om grenzen aan te geven en toe te geven dat het zo niet langer kan. Schaamtecultuur of niet. Eercultuur of niet. Want volhouden tegen beter weten in – daar zit geen greintje eer in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten