Het was een rare gewaarwording, afgelopen week, toen er bij mij thuis aangebeld werd en er ineens twee politiebikers voor de deur stonden. "Had u gebeld voor geluidsoverlast?" Nee, zeiden wij verbaasd. "Nee, wij bedoelen, er is over u gebeld wegens geluidsoverlast". Wij wisten van niks. Echter, dezelfde dag lag er een brief in de bus van de wijkagent. Of wij op een afspraak wilden komen. Er stond niet in waarover.
Nou, dan heb je aan mij een hele slechte. Ik gooi mijn kont tegen de krib en ga eens rondbellen. Nee, zei het servicecentrum, ik mag u niet doorverbinden met de wijkagent. Ik mag u ook niet vertellen waar het over gaat. En nee, ik mag ook geen terugbelafspraak maken voor de wijkagent. En dat heet dan een servicecentrum..Ik heb de wijkagent de volgende dag zelf gebeld om te horen waar het over ging. Dat wilde hij over de telefoon niet vertellen. Da's goed, antwoordde ik, je kunt kiezen: Of je vertelt me waar dit over gaat, of ik kom gewoon niet! Schoorvoetend gaf hij toe dat ook dit over geluidsoverlast ging.
Kort en goed, we hebben een gesprek gehad. Over geluidsoverlast. Meer dan dat wil ik er niet over kwijt. Waar ik zo ontzettend pissig over was, was dat mijn buren kennelijk niet aandurfden om me aan te spreken. Terwijl ik hun ook best wel eens hoor schreeuwen/snurken/muziekmaken/feesten. Het was een rare ervaring om eens aan de andere kant van de tafel te zitten. Ook voor mijn collega-wijkagent, hoor. Hij werd geconfronteerd met iemand die alle ins-en-outs kende van het politieproces. En zich dus geen zoete koek liet verkopen.
Sinds die dag kijk ik met andere ogen naar mijn buren. Want ik weet nog steeds niet wie er gebeld heeft. Wie er klaagde. En wie het niet aandurfde om me rechtstreeks aan te spreken, maar er volgens de wijkagent wel over roddelt bij de buurtsuper. En dat is een naar gevoel. Want je huis is je veilige haven, waar je binnen zekere grenzen mag doen en laten wat je wilt. En daar is ineens een eind aan gekomen.
Waar ik me nog het meest zorgen over maak, echter, is wat er hierover in de computer komt te staan. Want ik ken politieagenten door en door. En ik weet hoe er geroddeld wordt, onder dienders onderling. Ik heb het directe nummer van het bureau hier, wat niet iedereen kan zeggen. En als ik wat zie, dan bel ik geen 0900-8844, maar bel rechtstreeks met het bureau of de meldkamer, zodat er snel gereageerd kan worden. Maar als je belt worden je gegevens vastgelegd en worden die soms vergeleken met waarover je al eerder hebt gebeld. Of met wat er al over je bekend is. En ik wil mijn privézaken liever niet delen met het hele plaatselijke politiekorps, of er – al dan niet met een kwinkslag – door collega's op aangesproken worden. Mijn wijkagent beloofde de registratie met een wachtwoord te beveiligen, zodat niet iedereen in kon lezen. Het systeem biedt daar inderdaad mogelijkheden toe, maar daar moet een gemachtigde toestemming voor geven. En dat duurt wel even.
Mijn collega's hebben terecht gehandeld en professioneel opgetreden. Maar toch is het niet leuk om aan de andere kant te staan. Dat zorgt er dan wel weer voor dat je meer begrip krijgt voor de burger die ineens met de politie geconfronteerd wordt. Dat is weer winst. Johan Cruijff zei het al: Ieder voordeel heb z'n nadeel, en omgekeerd…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten