Het zal u niet ontgaan zijn, van de week: De politiebond ACP gaat samen met de VU onderzoeken of eerder gebruik van politioneel geweld kan voorkomen dat er meer geweld tegen de politie wordt gebruikt. Een soort van fight fire with fire. De politie is nu te afwachtend, te de-escalerend, te praterig in plaats van doorpakken en als resultaat denkt het publiek dat politieagenten watjes zijn, die niet durven. Bang zijn.
Laat me die droomballon even lekprikken. De politie is niet bang om in te grijpen. De politie is wel voorzichtig omdat we gebonden zijn aan wettelijke voorschriften. Net als iedereen. De politie heeft in Nederland wat genoemd wordt het geweldsmonopolie. Wij zijn de enige instantie die rechtmatig geweld mag gebruiken, met inachtneming van de begrippen subsidiariteit en proportionaliteit. Dat betekent dat we het lichtst denkbare middel moeten inzetten om het doel te bereiken en dat we op moeten houden met geweld uit te oefenen zodra het doel bereikt is. Plat gezegd, je pistool trekken voor een snelheidsbekeuring is wat overdone en pepperspray blijven sproeien terwijl de verdachte met dichtgeknepen ogen op de grond licht te kermen, is ook uit den boze.
Waar politiemensen wél bang voor zijn, is de storm van kritiek achteraf. Jarenlang zijn we bang gemaakt met het gevolg van geweld gebruiken. Andere mensen in de organisatie, en als je pech hebt of stom bent geweest, van Justitie, gaan er iets van vinden. Vaak denken wij dat dat mensen zijn die met een stopdas om naar bed gaan en ook overdag in een droomwereld leven. Die nooit in een split-second de beslissing hoeven te nemen: schieten!- of niet? Maar die wel, maanden daarna, jouw beslissing gaan bekritiseren.
Nu wil men dus gaan kijken of we, door eerder geweld te gebruiken, het gezag dat we sinds de teloorgang van de jaren 70 en 80, weer terug kunnen winnen.
Ik kan u vertellen: het werd een interessante discussie op het bureau. De oudere garde ( en er zitten inderdaad nog een paar ex-rijkspolitiemensen bij) vonden het niet meer dan vanzelfsprekend dat er weer meer geweld mogelijk was. Zij waren niet anders gewend. Zij kwamen immers uit een tijd, dat als je thuis vertelde dat je een schop van een politieman had gehad, je er nog eens twee bij kreeg van je vader. Kon je de rest van de week staande eten. Als je dat nu doet, stormt Pa naar het politiebureau om een klacht in te dienen, terwijl Jantje of Mientje achter zijn brede rug ons uit staat te lachen! De jongere garde, die het zat was om voor watje aangezien te worden, was het er ook mee eens. Maar ergens tussenin zit een segment die zegt: gezag moet je uitstralen. Niet terugwinnen door te knokken. Want mensen pikken het misschien heel lang, maar uiteindeljk keren ze zich tegen je. En trouwens: wie gaat bepalen wat toegepast geweld is en wat niet? Wat is toelaatbaar en wat niet? Ik zelf zie wel wat in een duw, schop of klap als men niet wil luisteren. Als men een brutale bek heeft, of overvloedig dronken is of opstandig. Uiteindelijk is de politie de baas op straat, of zou dat moeten zijn. En ik denk eerlijk gezegd dat, mits goed gecontroleerd en goed gewaarborgd, dat wat meer geweld toelaatbaar zou moeten zijn. Het is echt niet zo dat we nu binnenkort met een machinegeweer de straat op gaan. Dat is geen gezag, maar angst. En laten we één ding helder houden in deze discussie: we hoeven geen politie waar we bang voor (moeten) zijn, maar we dienen wél het gezag van de overheid te accepteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten