Door Jobthecop op 14:32
Het gebeurt minstens een keer in de week, de laatste tijd. Meestal midden in de nacht komt er een oproep binnen dat collega’s achter een een snelle auto aanzitten ( meestal een Audi) die is weggereden bij een inbraak. En die niet is bij te houden, hoewel collega’s het wel proberen. Heeft niet veel zin, want met een ongeblazen 1.9 dieseltje tegen een auto die begrensd is op 250 km/u is niet alleen gekkenwerk, maar ook onrealistisch. Daarnaast kiezen de dieven voor zo’n snelle auto om uit handen van de politie te blijven, dus dat zegt ook iets over hun bedoelingen. Kennelijk kun je, door veel te oefenen op je PS3 of xbox 360 ( Need for speed of Colin Mcray’s rally) een hele goede chauffeur worden. Er worden risico’s genomen die ontoelaatbaar zijn. Zelfs de KLPD met hun snelle Volvo’s geven het tegenwoordig al vrij snel op. De risico’s zijn te groot. En het is allemaal begonnen – daarvan ben ik overtuigd- met de film Ronin met Robert de Niro. In deze film komen de boeven weg met een Audi a8 van de politie en de concurrentie. Mooie film, waanzinnige achtervolgingen in Parijs. Maar het blijft een film en dus per definitie onrealistisch.
Maar er zijn ook andere klasse’s in achtervolgingen. Van de dronkenlappen die ineens denken dat ze Michael Schumacher zijn. Van de zakenlieden die nog gauw effe ergens moeten zijn. Gisterenavond stuitte een patrouille op een situatie, die uitmondde in een achtervolging. Over smalle, zeer bochtige weggetjes. Waarbij de snelheid opliep tot boven de 150 km per uur. Waarbij de verdachte tot drie maal toe de politieauto probeerde van de weg te drukken en botsinkjes veroorzaakte. Waarbij hij, toen de weg werd afgeblokt door een bus van de politie, doodleuk door de berm achter de bus langs reed. En toen hij uiteindelijk klem werd gereden, er hard lopend vandoor ging. En waarbij hij uiteindelijk op mijn pad terechtkwam omdat – stommeling- zijn kenteken natuurlijk bekend was en dus ook zijn naam en huisadres waardoor ik in de buurt rondfietste en hij als het ware recht in mijn armen rende. Het was nog even een worsteling waarbij wat rake klappen werden uitgedeeld van onze kant omdat er toch nog wat verzet was. Maar uiteindelijk kreeg hij de stalen polsmofjes om en zucht nu op een houten bankje in een groot cellencomplex.
De moraal van dit verhaal? Een achtervolging moet je niet met een auto doen, maar met een politiebike! Dan pak je daders, hahaha! Maar zonder gekheid, de drive om zo iemand te pakken is zo groot en de adrenaline stijgt tot ongekende hoogte. En beslissingen die dan genomen worden zijn vaak niet de meest realistische. Voor je het weet mondt een goedbedoelde actie of een split-second genomen beslissing uit in een ongeluk en mag je als politieman voor de rechter komen verantwoorden omdat de verdachte zwaar gewond raakte ( of erger) of omdat er een onschuldige burger slachtoffer is geworden. Daarom klinkt het wel stoer, zo’n aanhouding en achtervolging, maar is het beter dat dit soort gasten achteraf door goed recherchewerk aangehouden worden. Nou moeten alleen de rechters in dit land nog beseffen, dat dit soort mannetjes een lange vakantie verdienen in Hotel ‘De Houten Pollepel’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten