Leidinggevenden bij de politie zijn nogal eens het mikpunt van spot en hoon. Achter hun rug om, dat dan weer wel. Want niet elke leidinggevende kan even goed omgaan met het feit dat zij soms meer bestuurders dan politiemensen zijn. Dat hun ondergeschikten in het heetst van de strijd nogal eens beslissingen kunnen en durven nemen die ze zelf niet genomen zouden hebben, maar die verassend goed uitpakken. Soms heb je echter geluk en komt er een vent (m/v) die het wél kan. Of ééntje die het niet kan, maar daar ook volledig van bewust is en probeert zoveel mogelijk te leren. Ik baseer me dan altijd maar op een spreuk die ooit las: Zij die het kunnen, doen het. Zij die het niet kunnen, onderwijzen het.
In 12 jaar ervaring bij de politie heb ik een stoet aan leidinggevenden en assistenten voorbij zien trekken. En iedere keer wisten ze hetzelfde toespraakje met een paar veranderingen weer precies hetzelfde te laten klinken. Sommigen bleven een paar jaar, anderen waren met enkele maanden al weer weg. Sommigen waren een succes, maar vaker niet dan wel.
In mijn huidige functie mag ik, omdat ik de langst zittende wijkagent van mijn team ben, de dagelijkse leiding voeren. Nu helemaal omdat het vakantie is en er een aantal groepschefs en de assistent-wijkchef op vakantie zijn. Ik geef dus leiding tegen wil en dank. Niet dat ik het niet leuk vind, maar tijd voor wijkwerk blijft er niet echt over. Mijn fiets staat bekant weg te roesten in de schuur. Toch ga ik verder met leiding geven. In het najaar start er een project waarbij ook externe diensten meewerken. Hierbij mag ik als operationeel commandant optreden en zorgen dat de zaken gladjes verlopen. Het is voor mij de kans om eens te zien of ik ook buiten het wijkteam, waar ik al zo lang werk, kan leidinggeven. Want vaak is dat voor mij de crux: ik ben altijd benauwd dat men mijn leiderschap niet accepteert.
Volgend jaar ga ik ook een opleiding volgen om te leren leiding te geven. Dat houdt dan wel in dat ik een andere functie moet zoeken, één waarbij leidinggeven een kerntaak is. Groepschef ligt dan voor de hand. Een functie waarin je een leiding geeft aan een groep mensen, die je beoordeelt, coacht en stuurt. Dat benauwt me ook wel: ten eerste moet ik weg van mijn vaste stek en opnieuw opbouwen wat ik de afgelopen 12 jaar hier heb opgebouwd. En ik zal nog meer binnen zitten. Ik moet nu al alles soms de boel laten en mezelf dwingen om naar buiten te gaan en even een frisse neus te halen.
Maar ach, misschien zie ik gewoon beren op de weg. Het is goed om zo nu en dan iets nieuws te gaan doen. Ik kan altijd weer opnieuw wijkagent worden. Ik weet dat ik dát goed kan. Dus een vangnet is er wel. En anderen om mij heen – tataaaaah! – zien het ook aankomen dat ik ergens in de nabije toekomst een andere functie ga nemen. Dus misschien krijgt deze weblog wel een heel andere naam. Hoewel het ook weer niet zó flashy klinkt: "weblog van een leidinggevende in opleiding bij de politie"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten