Ik ben vandaag naar de gevangenis gegaan. Ga niet langs start. U ontvangt geen 200 euro. Ik had gisteren in een lange, lange dienst een vent laten aanhouden in een andere regio wegens stalking. Belaging. Inbreuk maken op de persoonlijke levenssfeer van iemand. Het is een steeds vaker voorkomend misdrijf, of misschien maken we er vaker melding van. Maar daarmee komt ook misbruik. Want een aangever heeft het recht om eerst gehoord te worden. Daarna wordt onderzoek gepleegd en dan wordt de verdachte aangehouden en dan mag die zijn verhaal doen. Maar vaak is het een één op één verhaal. En de verdachte is soms onschuldig. Omdat de aangever hem een hak wil zetten. En soms lukt dat. Triest maar waar. Ik heb bij deze zaak ook mijn twijfels. Ik denk dat zowel de verdachte als de aangever schuldig zijn. Ik laat het aan de rechter over om daar iets van te vinden.
Maar goed, de verdachte werd dus aangehouden. De collega’s troffen in zijn woning nog een hennepplantage aan. Dat komt er dus ook nog eens bij. De verdachte werd voorgeleid bij de rechter-commisaris, omdat hij in zijn schorsende voorwaarden liep. Dat betekent dat hij in het verleden al iets geflikt heeft en dat de rechter heeft gezegd: Je mag vrij, maar onder voorwaarden. Als je die overtreedt, dan zien we elkaar weer. En zo geschiedde.
Ik ben naar de gevangenis gegaan om deze persoon te horen. En dan komt alle professionaliteit van de overheid en haar organen krijsend en piepend tot stilstand. Ik wilde vroeg beginnen dus ik belde de afdeling bevolking om mijn komst aan te kondigen en een hoorkamer te reserveren. Sorry meneer, maar die afdeling gaat pas om 09.00 uur open. Stelletje ambtenaren…Teruggebeld. Ja hoor, u kunt komen, maar alleen in de ochtend, want in de middag heb ik geen hoorkamers meer vrij. Dus tot de lunch kunt u hem horen. En hoe laat is de lunch dan? vroeg ik nog. Om 11.30 uur. En uitstellen mag niet, zei de vrouw aan de telefoon streng. Dat zal even lekker worden zeg! Die vent zit daar niet voor zweetvoeten! En daarbij, de gevangenis is in mijn ogen om hem vast te houden, maar het onderzoek draait de politie.
Ik was om 10.00 uur bij de gevangenis. Met een grote koffer met een laptop en printer. Want de gevangenis heeft geen computer die aangesloten is op de politieserver. En met mijn eigen tas, waarin ik voor de veiligheid maar mijn brood en pennen etc. had ingepakt, want ik wist niet hoe lang het zou duren. Ik was in uniform, en ik zag het gevangenispersoneel staren. Daar heb je er weer zo één. Die komt onze routine in de war sturen. Met moeilijke verzoeken. Ik, aan de andere kant van het kogelvrije glas, kreeg eveneens kriebels, toen ik een stelletje ongeïnteresseerde lummels zag zitten die te beroerd waren om zich te scheren, geen stropdassen droegen en gymschoenen kennelijk als deel van het uniform beschouwden. Als het maar zwart was. En je zou denken dat een politieman nog enigszins een voorkeursbehandeling kreeg. Niks hoor. Zakken leegmaken. Geen telefoons mee naar binnen. Wapens in de kluis. Tassen door de scanner. Zelf door de metaaldetectors. Natuurlijk ging dat kreng af. Het zit waarschijnlijk in uw schoenen, zei de beambte die me hielp. Maar ondanks die wetenschap moest ik mijn schoenen uittrekken en nogmaals door het poortje lopen om te bewijzen dat ik echt geen metaal op me had. Je zal maar een vrouwelijke collega zijn met een beugel-BH. En dan?
Door al die ongein was ik pas om 10.30 uur in de hoorkamer, waar de verdachte op me zat te wachten. Dan moet ik nog onze hypermoderne laptop en printer installeren, je moet een beetje contact zien te maken met je verdachte ( meteen vragen: Heb je het gedaan? Werkt vaak averechts…)en dan langzaam met gerichte vragen naar je doel toe werken. Nou werkte deze verdachte goed mee en hij wist me redelijk te overtuigen van zijn onschuld, of liever gezegd, dat de aangever ook niet zulke brandschone handen had. En ja hoor: stipt om 11.25 uur werd de deur opengemaakt. U hebt nog vijf minuten om het gesprek af te ronden. Protest mijnerzijds mocht niet baten.
Ik heb het wel meegemaakt dat een verdachte niet uit zijn cel wilde komen voor verhoor. Ja sorry, maar hij wil niet. Volgens mij heeft hij niks te willen. Hij mag dan niet verplicht zijn om mee te werken aan zijn eigen veroordeling, maar hij hoort maar gewoon aan wat wij te zeggen hebben!
Ik heb ook wel eens meegemaakt dat de verdachte ging lunchen en wij zonder pardon de deur uit werden gezet. Nee, u mag binnen niet lunchen. Om 13.30 uur bent u weer welkom. Om vervolgens wéér dat hele fouilleringscircus te doorstaan.
Vandaar dat er heel wat wrevel bestaat tussen gevangenispersoneel en politiemensen. Als wij er niet waren hadden ze geen werk. En veiligheidsmaatregelen zijn er niet voor niets. Maar een beetje schipperen zou een hoop goodwill opleveren. Als ze dat nou eens tussen de oren kregen…..We werken toch voor dezelfde baas?
Oh ja, en dan wil ik even mijn verontschuldigingen aanbieden aan dat blonde meisje achter de balie die mijn identiteit controleerde aan de hand van mijn rijbewijs en enthousiast uitriep "Ik woon in dezelfde plaats als U!" en ik antwoordde gevat "Ja en samen met jou en mij nog 80.000 mensen!" Sorry, ik kon het niet laten…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten