Inmiddels is de jaarwisseling een feit en leven we alweer een paar dagen in 2010. Ik heb nog weinig anders gedaan dan werken, slapen, eten en weer werken, en vanavond mag ik nog een nachtje. Dat is zwaar voor het gezinsleven en eigenlijk kan het ook niet goed zijn voor je gezondheid, maar het verdient wel aardig- die onregelmatigheidstoeslag is wat de meeste collega’s financieel op de been houdt. De vraag is alleen of we lang genoeg in gezondheid zullen leven om het op te maken, maar die vraag kan niemand beantwoorden.
De oudejaarsnacht is rustig verlopen. Niet omdat de persberichten dat zeggen, maar omdat ik het uit eigen ervaring opteken. Ik was locatiecommandant over de inzet in mijn gemeente, omdat de vent die het eigenlijk zou doen zich om persoonlijke reden terugtrok. Ik had dus weinig voorbereidingstijd, dus ik was er al om 20.30 uur om mezelf voor te bereiden. Voor middernacht was het akelig stil op straat – de stilte voor de storm? En toen het eenmaal middernacht was en het ergste vuurwerk voorbij was, werd er traditioneel een groot vreugdevuur aangestoken op een kruising. Vroeger, zo’n drie, vier jaar geleden, kwam de plaatselijke jeugd daar naartoe, gewapend met duc-tape en lawinevuurpijlen. Die werden dan vastgetaped aan alles wat vast zat, met de kennelijke bedoeling dat los te krijgen. Verkeersborden. Bankjes van bushokjes. En één keer, toen ik er eentje flink door elkaar schudde om te vertellen dat ik dat niet leuk vond, onder de zwaailichteninstallatie van de politiebus. Dat had een verwoestend effect, zowel op de bus als op mijn humeur en ego. Want er zat geen zwaailicht meer op en er zat een gat in de ruit en het plaatstalen dak was 40 centimeter naar binnen toe verbogen.
Nu investeren we veel meer tijd in het voorwerk en praten met de raddraaiers en maken goede afspraken. Dit resulteert in twee jaren achter elkaar van relatieve rust. Het vuur is er nog, het vuurwerk ook wel, maar de sfeer is losser en gemoedelijker. We weten nu wat we aan elkaar hebben. Dan is er nog de feesttent waar van 01.00 uur tot 05.00 uur ongehoorde hoeveelheden alcohol aan zwaar beschonken mensen wordt verkocht en knalharde boemberdeboem-muziek gedraaid wordt. Dat levert dan wel eens wat vechtpartijtjes op, waarbij je je kunt afvragen of de aangever echt zo onschuldig is als hij zich voordoet. Op de terugweg nog iemand die het nodig vond om zijn middelvinger naar ons op te steken – domme actie, zeker als je illegaal in Nederland bent. Dan doe je er beter aan om niet op te vallen. Deze meneer mag dus een boete betalen en gaat dan onderweg naar Schiphol, om door een potige wachtmeester van Gods eigen wapen naar verwegganistan te worden begeleid.
Ik was om 09.00 uur thuis een wist van de voorkant niet meer dat ik aan de achterkant nog leefde. Inmiddels heb ik nog twee nachtdiensten gedraaid waarin het heel rustig was. Vrijdag zijn we tien minuten buiten geweest om een meldinkje van een brandje te bekijken en dat resulteerde in vijf aanhoudingen voor graffiti. De vijf hielden vol er niets mee te maken te hebben – zelfs de vader van ééntje beweerde dat zijn zoon geen verfvlekken op zijn handen had, dat was gewoon een familiekwaal. Komt door de kou, meneer! Toen we zoonlief echter vertelden dat hij in verzekering werd gesteld en dus de nacht in Houten mocht doorbrengen kwam stotterend en stamelend een heel ander verhaal naar buiten – en de volgende dag in Houten probeerde hij zich er nóg onderuit te draaien. Niet gelukt. En de anderen bleken ook niet zo onschuldig. Zo blijkt soms dat een nachtje cel de tongen losser maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten