Ik had van de week een bijzondere ervaring, hoewel het niet de eerste keer was. Ik ben meegeweest met een collega naar een rechtszaak. Eén van onze criminele jongeren was aangehouden wegens inbraak. Het videobewakingssysteem van de plaats waar de inbraak had plaatsgevonden, had opnamen gemaakt. De opnames waren niet heel duidelijk, maar wel zo duidelijk dat twee collega´s daarin meenden een verdachte te herkennen. En daarvan proces-verbaal opmaakten. Waarin zij stelden deze verdachte aan de hand van een aantal bijzondere kenmerken voor 100 % te herkennen.
Het wetboek van strafvordering, dat de opsporing, vervolging en berechting van verdachten regelt, zegt hierover(voor de niet-collega´s onder u, en anders is het misschien een opfrissertje)
Artikel 342
1.Onder verklaring van een getuige wordt verstaan zijne bij het onderzoek op de terechtzitting gedane mededeling van feiten of omstandigheden, welke hij zelf waargenomen of ondervonden heeft.
2.Het bewijs dat de verdachte het telastegelegde feit heeft begaan, kan door den rechter niet uitsluitend worden aangenomen op de verklaring van één getuige
1.Onder verklaring van een getuige wordt verstaan zijne bij het onderzoek op de terechtzitting gedane mededeling van feiten of omstandigheden, welke hij zelf waargenomen of ondervonden heeft.
2.Het bewijs dat de verdachte het telastegelegde feit heeft begaan, kan door den rechter niet uitsluitend worden aangenomen op de verklaring van één getuige
Artikel 344
2. Het bewijs dat de verdachte het telastegelegde feit heeft gepleegd, kan door den rechter worden aangenomen op het proces-verbaal van een opsporingsambtenaar.
2. Het bewijs dat de verdachte het telastegelegde feit heeft gepleegd, kan door den rechter worden aangenomen op het proces-verbaal van een opsporingsambtenaar.
Hier staat dus eigenlijk `één getuige is geen getuige` en ` als een opsporingsambtenaar zijn bevindingen indient in een proces-verbaal, kan de rechter dit als waarheid aannemen`. Vroeger, toen ze poep nog met een lange ´oe` schreven, betekende dat de verklaring van een opsporingsambtenaar dubbel telt ten opzichte van de verklaring van een burger. Voor deze zaak betekende dat, dat er in feite vier getuigen waren die de verdachte aan de hand van de foto herkenden.
Mijn collega, die deze zaak behandelde, heeft gepraat als Brugman om de verdachte voor te laten geleiden bij de rechter-commissaris.Die besliste een super-snelrechtzitting, wat betekent dat de verdachte binnen een beperkt aantal dagen voor de rechter moet verschijnen. De verdachte werd zolang vastgehouden. Onze hoop groeide. Want uit veel bronnen bleek dat deze verdachte inmiddels zwaar aan de verdovende middelen was en alles stal wat los en vast zat, van zijn vrienden en van zijn vijanden. Wij werden daarom uitgenodigd om de rechtszaak bij te wonen, om nog eventueel zaken te kunnen verduidelijken. We waren formeel echter geen getuigen.
Toen de officier van Justitie de tenlastelegging voorlas en de zaak begon te bepleiten, begon ik te twijfelen aan een goede afloop. De man klonk zo gedesillusioneerd en zo vlak, dat het moeilijk was enige liefde voor zijn vak te bespeuren. Hij bepleitte gevangenisstraf, dat dan wel, alsmede een tenuitvoerlegging van een voorwaardelijke straf. De advocaat wilde extra getuigen laten horen omdat de aanhouding niet volgens de wettelijke regels verlopen zou zijn. Maar de voorzitter – de rechter – besliste anders. Zij hoorde alles aan en bekeek de foto van het bewakingssysteem en zei toen `Van deze foto kan ik u niet herkennen, dus het is onmogelijk dat de politie u hieraan wel kan herkennen. U bent vrij om te gaan`. En dat was het dan.
In feite trekt de rechter in dit geval dus de deskundigheid en de onpartijdigheid van de politie in twijfel. Zij legde vier getuigenverklaringen opzij om haar eigen mening te laten prevaleren. Hoe moet je als politie dan bewijs aanleveren, mevrouw de rechter? Want ik weet het even niet meer.
Afijn, de verdachte wandelde met een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht met de parketpolitie mee om in vrijheid gesteld te worden en de advocaat van de verdachte – overigens geen beroerde vent, hoor - ging zijn weg. De officier wilde geen hoger beroep instellen, want dat was het hem kennelijk niet waard.
Een slag verloren, maar zeker de oorlog niet verloren. We zullen ons nog eens goed moeten beroepen op hoe we dan dit soort zaken beter bewijsbaar kunnen maken. Want ik twijfel er niet aan dat mijn collega´s het juist hebben gezien en deze verdachte hebben herkend. Maar het laatste woord is nu eenmaal aan de rechter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten