Ik heb eindelijk weer eens een avonddienst kunnen draaien, van de week. Sinds mijn vakantie begin september was dat er door allerlei oorzaken niet van gekomen. En de terugbelverzoeken van burgers uit mijn wijk en klusjes waar ik even langs moest bleven zich opstapelen. Veel van die berichten hebben betrekking op overlast van of door buren.
Ik moest even langs bij een man die, vanwege gebrek aan parkeerruimte in de straat een parkeerplaats in zijn voortuin had geparkeerd. Dat zie je steeds vaker de laatste tijd, want oudere wijken zijn gewoon niet berekend op het grote aantal auto's die mensen bezitten. Nu had zijn overbuurman de gewoonte zijn auto zo te parkeren dat de parkeerplaats in de voortuin nét niet of nét wel toegankelijk was. Of ik de buurman erop aan wilde spreken. Heeft u dat zelf al geprobeerd? Ja, maar met die man valt niet te praten. Als ik er iets van zeg dan antwoord hij niet eens.
De buurman haalde bij het door mij aanspreken een karrenvracht stront naar boven over de klager, niet mooi meer. "En hij….en zijn vrouw…en zijn dochter…iedereen heeft ruzie met hem….ik woonde hier eerst..ik doe hem wat…als hij nog één keer" Pfff…man, haal eens even adem! Ergens bedacht ik me dat deze buren nog geen contact hadden gehad maar alleen maar boze brieven hadden uitgewisseld en de politie erbij hadden geroepen.
Ergens is het helemaal niet mijn taak om in dit soort ruzies te bemiddelen, want in feite is er geen strafbaar feit gepleegd. Ik zou zuiver een soort van doorverwijzing moeten geven naar buurtbemiddeling van de gemeente. Maar goed, ik wil er best een poging aan wagen om erger te voorkomen. Want voor je het weet slaan ze mekaar op de bek en bemoeit de hele straat zich ermee.
Wat je wel doet beseffen is dat mensen hun buren steeds minder goed kennen en alleen aan de deur gaan als er wat te zeuren valt. De goede niet te na gesproken hoor. En ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn eigen buren ook niet zo goed ken. Links naast me woont een man alleen, die nogal op zichzelf is. Hij verraste me laatst door in de sportschool op te duiken, terwijl hij al de auto pakt om naar het station te rijden, 500 meter verderop. De verbazing viel kennelijk van mijn gezicht te lezen, want hij lachte toegeeflijk en vertelde normaal altijd 's avonds te sporten ( als ik aan het werk ben) maar nu tijdens de vakantie…afijn, dat zal me leren niet te snel te oordelen. En aan de andere kant woont een stelletje die vreselijk veel te stellen hebben met hun vijfjarig zoontje die een zware vorm van ADHD heeft en zeer agressief naar zijn moeder kan zijn. Ga er maar aan staan! Ik heb wel eens gevreesd voor een familiedrama en daar ook mijn wijkagent van op de hoogte gebracht, maar ik heb ze er niet zelf op aangesproken. Je bemoeit je toch met iets wat eigenlijk niet jouw zaken zijn.
En dat is de kern van het verhaal, denk ik. We zijn zó op onze privacy gesteld dat we een beetje vereenzamen, en als er dan toch geluid van de andere kant van de muur komt, is dat vreemd. En omdat we die persoon niet kennen, door onze 'splendid isolation' ( een term uit Engeland, die het allemaal wel best vonden om met zijn allen op een eiland te zitten) gaan we klagen. Niet rechtstreeks bij hem, maar in de buurtsuper. Of tegen de familie. Of tegen de wijkagent.
Ga er zelf eens op uit, mensen! Want een goede buurman kan op een goede dag hulp bieden als je dat het hardste nodig hebt. Een sleuteladres zijn. Net het juiste schroefje hebben. EHBO toepassen als jij gewond bent. En misschien kun je ooit iets terug doen voor hem of haar. En dan zijn de ergernissen ook lang niet zo groot meer.
Heerlijk, zo'n avonddienst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten