De afgelopen week was heel Nederland in de ban van de vermissing van het meisje Milly Boelen uit Dordrecht. En gisterenavond is de zaak tot een bedroevende ontknoping gekomen. Een buurman – nota bene een agent van het korps Rotterdam-Rijnmond – heeft zichzelf gemeld bij de politie in Dordrecht met cruciale informatie. En in zijn tuin werd het stoffelijk overschot gevonden van het meisje.
Hoe bitter het ook klinkt, de ouders hebben nu zekerheid over het lot van hun dochter. Nu kan het rouwproces en verwerkingsproces beginnen dat nog jaren zal duren. Maar er is zekerheid. Zekerheid dat het meisje niet in het buitenland zit. Of door een loverboy, zoals eerdere berichten luidden, is opgepikt. Dat ze na jaren afwezigheid weer voor de deur kan staan. Kan niet, zal niet, doet niet. Over.
Ik benijd de collega’s die dit bericht over hebben moeten brengen, niet. Ik heb zelf meerdere malen een slechtnieuws gesprek gevoerd met mensen die net een dierbare verloren hebben. Toevallig hadden we het er van de week nog over aan de koffietafel op het bureau. Voor buitenstaanders is dat een gruwelijk idee, maar tijdens een bakkie koffie of een etentje van politiemensen in de lokale chinees komen de meest gore verhalen over ongelukken, verhangingen en ‘lange lijken’ over tafel. ( lange lijken zijn zij die voor de trein sprongen) Zie het maar als een stukje verwerking.
Ik werd samen met een aantal collega’s op een vroege zondagmorgen naar een aanrijding met letsel gestuurd die later een poging zelfmoord bleek te zijn. We troffen een klein autootje aan die om een boom zat gevouwen. Het meisje erin zag er zó slecht uit, dat ik, geheel tegen mijn gewoonte collega’s vroeg naar het ouderlijk huis te rijden omdat ik verwachtte dat ze ieder moment kon overlijden. Ik weet niet eens waarom ik dat deed. Want je hebt niks aan huilende en hysterische ouders om je heen als je iemand uit een auto aan het zagen bent. En wat als ze nou daar doodgaat? Wat hebben die ouders er dan aan gehad? Het meisje heeft het overleefd en heeft na een lange, lange revalidatie zelfs een eigen bedrijf geopend. En ik vind dat ik er goed aan gedaan heb de ouders te laten komen.
Ik heb ook eens een reanimatie uitgevoerd op een vrouw die met een clubje vriendinnen aan het hardlopen was in de polder en een hartaanval kreeg. We kregen haar hart weer op gang ( toen had nog niemand van een AED of klapkast gehoord) en ze ging met hartritme de ambulance in. Ik heb haar zus thuis opgespoord en ben met haar naar het huis van het slachtoffer gegaan om het telefoonnummer van diens man te achterhalen. Die sprong, met alle gevaren van dien, direct achter het stuur en racete naar huis. Ik belde nog even met het ziekenhuis en kreeg te horen dat de hardloopster overleden was. Ik draaide me om en vertelde dat aan haar zus. Er is geen enkele manier om de klap te verzachten. Je moet er ook niet omheen draaien maar open en eerlijk vertellen wat je weet. En dan komen de emoties. Die jij teweeg hebt gebracht, waarvoor je God of Allah of wie dan ook dankt dat jij slechts een buitenstaander in dit alles bent. Ik kreeg zo’n stoot energie van het afleveren van dit bericht dat ik ‘s avonds nog liep te hyperen en mijn vrouw zich afvroeg wat er in ‘s hemelsnaam aan de hand was. Pas laatst hoorde ik van enkele familieleden van mij, die in de zorg werkzaam zijn, dat zo’n rush na een reanimatie, geslaagd of niet, heel gewoon is.
Heel belangrijk is daarom, dat er voor de hulpverlener ook een verwerkingsproces is. En dat daar begeleiding voor bestaat. Een bedrijfsopvangteam. Collega’s die zelf zo’n traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt. Die weten wat het is om erbij te staan en niets te kunnen doen terwijl er voor je ogen iemand dood ligt te gaan. Of al dood is, terwijl hij of zij op basis van leeftijd of omstandigheden helemaal niet dood hoort te zijn. Toeval. Lot.
Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om de ouders van Milly Boelen veel sterkte te wensen bij de verwerking van hun verlies. En hun vragen om hulp te zoeken en te aanvaarden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten