De discussie die van de week werd aangezwengeld door Jacob Kohnstamm deed me denken aan een boek dat ik heb gelezen tijdens een welverdiende vakantie in de Achterhoek, vorige week. Het boek was geschreven door John Grisham, de man die romans over rechtspraak zowat heeft geïntroduceerd. Dit boek, genaamd het vonnis, ging over een advocaat die met behulp van het bedrijfsleven gekozen wordt tot opperrechter in het hooggerechtshof van Mississippi, op voorwaarde dat hij gunstige uitspraken doet voor datzelfde bedrijfsleven. De zogenaamde lawsuits, waarbij bedrijven of doktoren worden aangeklaagd wegens wanprestaties, echt of niet, leveren miljoenen dollars aan schadevergoedingen op – terecht of niet. En dan gebeuren er dingen in het leven van deze rechter, bij zijn familie, waarbij nalatigheid van bedrijven en doktoren er duimendik bovenop ligt. Maar hij zou zijn principes – en de mensen die hem, vooral financieel, gesteund hebben, verraden als hij een lawsuit zou aanspannen. De wereld is niet altijd zwart/wit, zeg maar.
Jacob Kohnstamm wilde het strafbaar stellen dat particulieren en bedrijven beelden van inbrekers, overvallers en dieven op het internet of op posters publiceren, want dat zou de privacy van de verdachten ernstig schenden. En Kohnstamm wilde zelfs dat zijn CPB, het college bescherming persoonsgegevens, de mogelijkheid kreeg om boetes van astronomische hoogtes op te leggen, zonder tussenkomst van een rechter. Toen ik dat alles las vroeg ik me af of deze Jacob Kohnstamm, of zijn familie, ooit slachtoffer was geworden van een ernstig misdrijf. Ik hoop het niet voor de man, maar het zou wel goed voor hem zijn als op die manier de ogen werden geopend.
Want in den beginne, toen de politie steeds meer en meer met aangeboden beeldmateriaal ging werken, kwam het OM met een schema, waaruit bleek dat ál het beeldmateriaal dat ergens opgeslagen was ( zoals op een harddisk of CD/ROM) pas na een vordering van een Officier meegenomen mocht worden. Totdat de officieren beseften wat een werk ze zich op de hals hadden gehaald, werd de regeling gauw omgebogen naar een ´ als de eigenaar de beelddrager vrijwillig afstaat, hoeft er niet gevorderd te worden´. Want dat vorderen, of liever gezegd de aanvraag daarvan duurde soms dagen voordat een politieman er wat over hoorde van de rechtbank. Dagen waarin het onderzoek niet verder kon. Dagen waarin het slachtoffer niets hoorde over zijn zaak. Dagen waarin de dader nieuwe delicten kon plegen.
In de huidige tijd, met alle nieuwe techniek, is het heel makkelijk om bewakingsbeelden op internet te plaatsen. Een fietsenhandelaar bij ons deed dit onlangs, en binnen no-time kwamen er mensen naar hem toe de fietsendief herkenden en op verzoek van de verkoper bij de politie een getuigenverklaring kwamen afleggen. Nieuwe technieken zijn een aanwinst voor de politie, want ze slagen dáár, waar wij als opsporingsapparaat al een hele tijd in faalden: het betrekken van burgers bij de opsporing en veiligheid in hun eigen wijk. Het succes van Burgernet en Twitter zijn daar goede voorbeelden van. En dus ook youtube, waar steeds meer beelden op komen te staan.
De privacy van verdachten wordt soms beter beschermd dan die van de slachtoffers, beweren sommigen. Ik ben geneigd het met ze eens te zijn. En laten we wel zijn: zij begonnen! Door in te breken, te stelen, dingen weg te nemen met geweld wat niet van hen was, maakten ze zich een onderwerp van opsporing, en hoewel dat absoluut volgens de regels dient te verlopen, hoeven we ze ook weer niet alle voordelen te geven. Daarnaast – en dat is nog het belangrijkste – wordt hun privacy helemaal niet geschonden. Hun afbeelden worden getoond met de vraag: kent u deze personen? Hun namen worden niet genoemd. Hun adressen worden niet genoemd. Er wordt verteld waar ze van verdacht worden. Dus privacyschending? Een digitale schandpaal? Laat me niet lachen. En dat terwijl er deze week óók een bericht in de krant verscheen, dat veroordeelden met een taaksctraf een oranje hesje gaan dragen waaraan ze herkenbaar zijn, met de tekst ´Werkt voor de Samenleving´ en dat zoveel mogelijk in hun eigen buurt. Dan kun je zeggen dat hun privacy wordt geschonden. Maar het voorbeeld werkt. En daar gaat het om. Zou Kohnstamm nog tot inkeer komen? Zijn privacy is immers al gewaarborgd….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten